Η ιατρική που γνωρίζουμε στηρίζεται στην ανάλυση.
Ενώ η ολιστική ιατρική (που εμπεριέχει και τον βελονισμό) στηρίζεται στην σύνθεση.
 
Ακολουθεί ένα παράδειγμα. Ας πούμε, «πόνοι το στομάχι».

Ο παθολόγος που θα δει τον άνθρωπο, θα στείλει τον ασθενή σε ειδικό γαστρεντερολόγο για περαιτέρω έλεγχο (γαστροσκόπηση) και θεραπεία. Ο ειδικός, αντιμετωπίζει την περίπτωση ως εξής: «βγάζει» το εν λόγω όργανο από την γενική θεώρηση του ανθρωπίνου σώματος και το «μελετάει» μόνο του, ξεκομμένο από το υπόλοιπο σώμα. Η περίπτωση της ασθένειας του ανθρώπου αναγνωρίζεται, εξακριβώνεται και παίρνει την κλινική της ετικέτα: «γαστρίτιδα»
 Και τώρα θα μπει ένας τρίτος ειδικός, ο ανατομοπαθολόγος (εάν έγινε βιοψία) ή ο μικροβιολόγος. Αυτός θα καταγγείλει τον ένοχο, το μικρόβιο, και θα προτείνει χάρις στο αντιβιόγραμμα την πιο δραστική ουσία εναντίον αυτού του παθογόνου παράγοντα. Ο ασθενής λοιπόν θα πάρει αυτήν την ουσία, το αντιβιοτικό, και μόλις εξαφανιστούν τα συμπτώματα, θα θεωρηθεί θεραπευμένος.

Ο ολιστικός γιατρός, εν προκειμένω ο βελονιστής, θα προσεγγίσει τους πόνους του ανθρώπου μ’ έναν τελείως αντίθετο τρόπο.
Θα σκεφτεί, «Να ένα κυριευμένο στομάχι από μία βλαπτική ενέργεια. Προφανώς, έχει χάσει τους αμυντικούς του μηχανισμούς.»
Είναι ευνόητο ότι η βαθύτερη αιτία της αρρώστιας δεν βρίσκεται στην επίθεση του μικροβίου, γιατί δεν ξέρουμε γιατί και πώς ένα μικρόβιο γίνεται ξαφνικά επιθετικό, αλλά η αιτία βρίσκεται σε μια απορρύθμιση του ίδιου του οργανισμού.
Ο βελονιστής θα ψάξει και θα βρει γιατί το στομάχι είναι εξασθενισμένο και δεν μπορεί να αμυνθεί, και, για να το κάνει αυτό, αντί να το αφαιρέσει από το λοιπό οργανικό του πλαίσιο θα το μελετήσει μέσα στο σύνολο του οργανισμού και σε σχέση με όλα τα άλλα όργανα.
Θα μελετήσει λοιπόν τον οργανισμό στο σύνολό του, σε σχέση με το περιβάλλον του και με τις συνθήκες της ζωής του. Και θα βρει για παράδειγμα ένα διαιτητικό λάθος (τρώει νύχτα) ή ένα κλιματολογικό αίτιο ή μια διαταραχή στους «παράγοντες» της πέψης. .Τότε, η θεραπεία που θα εφαρμόσει θα έχει ως στόχο να επαναφέρει την ισορροπία, από την μια ανάμεσα στον οργανισμό και στο περιβάλλον του και, από την άλλη, ανάμεσα στο στομάχι και στα άλλα όργανα του σώματος. 
Εδώ βρίσκεται η διαφορά ανάμεσα στις δύο προσεγγίσεις.

Άραγε, το να καταστρέψεις το μικρόβιο είναι αρκετό, αν θέλουμε να μιλάμε για ίαση;
Λέγεται, «το να σκοτώσεις έναν εισβολέα, δεν κλείνει την πόρτα».

Ο βελονισμός (αποτελεί μέρος της Παραδοσιακής Κινέζικης Ιατρικής) μελέτησε εδώ και πολλούς αιώνες τα ενεργητικά πεδία μέσα στο ανθρώπινο σώμα.

Οι αρχαίοι ήξεραν ότι όταν ο άνθρωπος είναι υγιής , η ενέργεια κινείται μέσα στο σώμα του ομαλά. Όταν όμως για κάποιους λόγους η ροή εμποδίζεται επειδή μπλοκάρει κάπου, τότε σε κάποια σημεία συγκεντρώνεται περίσσια ενέργεια και σε κάποια άλλα λιγότερη, με αποτέλεσμα κάποια όργανα να αρρωσταίνουν. Όταν επαναφέρεται η ηλεκτρική, μαγνητική και ενεργειακή  ισορροπία, τότε τα όργανα θα επανέλθουν στην υγιή τους κατάσταση. Έτσι δημιούργησαν το σύστημα με τις βελόνες.
Η βελόνα είναι μια ακίδα. Από την φυσική, σήμερα, γνωρίζουμε ότι όταν ο ηλεκτρισμός φτάνει σε μια ακίδα διαχέεται στο  περιβάλλον. Με τις  βελόνες κατόρθωναν να δημιουργούν μια δίοδο προς τα έξω, στην περίσσια ενέργεια που συσσωρευόταν σε κάποιο σημείο. Από την άλλη, εκεί που έπρεπε να εισαγάγουν ενέργεια στο σώμα, στερέωναν στη βελόνα μπαλάκια από αποξηραμένα αρωματικά φυτά, συνήθως αρτεμισίας, και τους έβαζαν φωτιά (γνωστό ως μόξα), στέλνοντας στο σημείο που ήθελαν την ενέργεια της θερμότητας. Αργότερα, η τεχνική βελτιώθηκε και κατορθώθηκε να στέλνεται ενέργεια στο σώμα χωρίς να καίνε οτιδήποτε,  αλλάζοντας απλώς την πολικότητα, χρησιμοποιώντας βελόνες που ήταν φτιαγμένες από δύο μέταλλα.

Η μεγάλη προσφορά του βελονισμού έγκειται στο ότι βοηθά τον ανθρώπινο οργανισμό να αυτό-συντονιστεί και ν’ ανοίξει ο δρόμος για τις δικές του δυνάμεις αυτό-θεραπείας, ενώ παράλληλα τον γειώνει στο φυσικό του περιβάλλον διευκολύνοντάς τον να βρει ένα πιο υγιεινό μονοπάτι ( σε σχέση, με την γνωστή σε όλους μας ιατρική) προς την ίαση.

Καταθέτω την ταπεινή μου γνώμη:
«Η θεραπευτική του αξία εξαρτάται άμεσα, πλην της γνώσεως που κατέχει ο ασκών την τέχνη, από την πνευματικότητα του ανθρώπου που χειρίζεται τις βελόνες και από την ευαισθησία του στον κραδασμό της ίδιας της Ζωής.»