Όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου, όταν ξεκινούμε μια συναισθηματική σχέση δεν συνειδητοποιούμε πως ο καθένας κουβαλά -στην κυριολεξία “σέρνει”- μαζί του μια βαλίτσα πεποιθήσεις από την οικογένεια που προέρχεται. Αφού δεν το έχει συνειδητοποιήσει, δεν γνωρίζει πώς να την ανοίξει και να δει το περιεχόμενο. Δεν γνωρίζει κανένας εκ των δύο μερών -άνδρας και γυναίκα- τις διαφορές. Πολύ περισσότερο, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει, ότι η λειτουργία του εγκεφάλου ανάμεσα στα δύο φύλλα είναι διαφορετική και αλληλοσυμπληρούμενη.
Μέχρι να το μάθουμε μέσα από την βιωματική εμπειρία πονώντας, είτε έχουμε αποξενωθεί, είτε έχουμε χωρίσει, είτε χάσαμε το τραίνο της ζωής μας.
Τι πιο σοφό, να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τις καταβολές, ό,τι δεν μας ανήκει, να το αφήνουμε πίσω με ευγνωμοσύνη, να συνομιλούμε ουσιαστικά με τον/την συνοδοιπόρο της ζωής μας, να αποφαζίζουμε από κοινού τι θα κρατήσουμε στην βαλίτσα μας για το ταξείδι το λιγότερο ταξειδεμένο!
Τι πιο υπέροχο να δημιουργούμε ενσυνείδητα την φωλιά της αγάπης, που θα δεχτεί τον καρπό της συν-Δημιουργίας μας, το παιδί μας! Ας ετοιμαστούμε γι’ αυτό.

Υ.Γ. Για στοχασμό, προτείνω να διαβαστεί το ποίημα του Βίκτωρος Ουγκώ «Άνδρας-Γυναίκα»  http://www.ioannapavlou.gr/article.php?cat=68

Δείτε και στοYou tube “a tale of two brains” mark gungor https://www.youtube.com/watch?v=196yuLIm4DA