All fields are required.

Close Appointment form
IoannaPavlou

Τροφη για σκεψη...

Ένας άντρας και μια γυναίκα στο ασανσέρ, εκείνη κουβαλάει μια βαλίτσα.
Με συγχωρείτε, θα ήθελα να σας ζητήσω μια χάρη…
Πείτε μου…
Δε με γνωρίζετε… και… παρατήρησα τα χέρια σας… σκέφτηκα… θα με περάσετε για τρελή, αλλά δεν είμαι καθόλου… θα ήθελα… θα ήθελα να βάλετε, πολύ αργά, το χέρι σας πάνω στο στήθος μου… (αποκαλύπτει τον ένα της μαστό)
Κυρία μου…
Σας παρακαλώ, μην τρομάζετε, ακούστε με… εδώ και μερικές μέρες δεν καταφέρνω να απαλλαχθώ από τις αναμνήσεις των ανδρικών χεριών που πέρασαν από το κορμί μου… γνώρισα χέρια δυνατά, που μου φέρθηκαν σαν αρπαχτικά, που ρίχτηκαν πάνω μου να με καταβροχθίσουν λάγνα, κολασμένα, πεινασμένα θεριά που έπιασαν το θήραμα τους… χέρια που κουβάριασαν και μάδησαν τα στήθη μου σαν κουρέλια… χέρια οργανωμένα που βυθίστηκαν στο κορμί μου, αναμοχλεύοντας το προς όλα τα σημεία του ορίζοντα, και το χαράκωσαν δίχως να μου πουν τι ψάχνουν… χέρια υγρά, πολύ υγρά, δέκα, εκατοντάδες δάχτυλα να έρπουν, να αφήνουν τα χνάρια τους σα φίδια πάνω στη σάρκα μου… υγρασία…, χέρια που μου τράβηξαν τα μαλλιά, που με μαστίγωσαν τάχα από ηδονή, χέρια τραχιά που με έγδαραν… ένας άλλος με χτύπησε με χέρια σα σφυριά, και μου 'χε πει πως δε θα πάθαινα κακό, και ξύπνησα στο νοσοκομείο… χέρια αντρικά, άγρια, χέρια που επιτέθηκαν στο φύλλο μου με αναίδεια φτυαριού που πέφτει πάνω στη γη και αποκάλυψαν τα πιο απόκρυφα σημεία μου ανυπόμονα, βιαστικά, με την απόγνωση του διψασμένου που σκάβει στην έρημο να βρει μια σταγόνα νερό… μα ήταν μόνο το φύλλο μου… ακόμα θυμάμαι εκείνα τα αντρικά χέρια που πασπάτεψαν το κορμί μου αφήνοντας σημάδια πόνου, που με πλήγωσαν στους λαβυρίνθους της ψυχής, εκεί όπου οι χαρακιές είναι αιώνιες και δεν εξαφανίζονται… χέρια λιπαρά, γλοιώδη, που παραμένουν στα σωθικά μου…
Σιωπή
Η ζωή κολλάει στη σάρκα, πολλά είναι τα κομμάτια που έμειναν πάνω της στο πέρασμα των χρόνων…, η σάρκα είναι το διαβατήριο της ύπαρξης μας, το βιβλίο των εμπειριών μας… η ζωή είναι γραμμένη στη σάρκα, ζωγραφισμένη σαν χάρτης πολύχρωμα χαραγμένος… έχω απαλό δέρμα, τόσο απαλό σαν το πρώτο φως που ξυπνάει την πλάση…, τόσο ευάλωτο σαν την παπαρούνα, ή τη δροσοσταλιά…, τόσο αβοήθητο σαν το στερνό βλέμμα του ετοιμοθάνατου…, θα 'θελα να ξεχάσω αυτά που δεν μπορώ, αλλά υπάρχουν αναμνήσεις που δε γνωρίζουν το δρόμο της λήθης.
Σιωπή
Για όλα αυτά έχω την ανάγκη να σας ζητήσω να βάλετε το χέρι σας πάνω στο στήθος μου, αλλά αργά, χωρίς βιασύνες… σας παρακαλώ, να είναι τόσο απαλό σαν τη νιφάδα που πέφτει στο στρώμα του χιονιού, τόσο τρυφερό σαν την πεταλούδα όταν ακουμπά πάνω στον ανθό του κακτου και τόσο γλυκό σαν το καναρίνι που κάθεται πάνω στα μικρά του… σας παρακαλώ…
Εκείνος το κάνει
Σας ευχαριστώ κύριε μου, εσείς είστε… ιδιαίτερος. Είχα ανάγκη το χέρι ενός τέτοιου άντρα…,ήμουν σίγουρη πως κάπου θα υπήρχαν, πως θα έβρισκα κάποιον διαφορετικό…, με το χέρι έτσι επάνω στο στήθος μου…, ένα άγγιγμα ανάλαφρο…

Όχι, μην πείτε τίποτα, σας παρακαλώ… και συγχωρέστε μου την απρέπεια, αλλά ήταν επείγον, πάω στο Νοσοκομείο…, θα μου ακρωτηριάσουν το στήθος…, είναι όγκος, και οι γιατροί λένε πως δεν υπάρχει άλλη λύση… αύριο όταν πια δε θα 'χω αυτό το μέρος του δέρματος μου… θέλω στην αποσκευή μου να μην βρίσκονται μονάχα εκείνα τα αδιάκριτα, ανυπόμονα, επιθετικά χέρια…,θέλω η πρώτη μου ανάμνηση να είναι για εσάς, για αυτή τη γλυκιά στιγμή, και όχι για εκείνα τα χέρια που δεν κατάλαβαν πως είμαι απλά μια γυναίκα…, μια γυναίκα…
Το χέρι είναι ακόμη πάνω στο στήθος της γυναίκας…, εκείνη έχει μια γαλήνια όψη…, ο άντρας κλαίει σιωπηλά…, και το ασανσέρ ακόμη κατεβαίνει…

(Απόσπασμα από την συλλογή μικροδιηγημάτων «Εκατό ταξίδια σε ασανσέρ» του Alfonso Zurro)
© Alfonso Zurro, «Cien Viajes En Ascensor», La Jácara 2014, Sevilla (pag.87-88)


Απόδοση στα Ελληνικά:
Χρήστος Κωτσακόπουλος
https://lisboarium.wordpress.com/